در سال 2006 يك جسم مرموز توسط ستاره شناسان در مدار اطراف زمين مشاهده شد كه در ابتداي امر شبيه به قطعه اي از يك فضاپيماي خراب به نظر مي‌رسيد. اما در حقيقت اين جسم يك سيارك كوچك بود كه توسط ميدان مغناطيسي زمين جذب شده و تا 2007 در مدار زمين حركت مي‌كرد.

دانشمندان دانشگاه كورنل به محاسبه جمعيت قمرهاي طبيعي غيرمعمولي كه به طور موقت توسط زمين جذب شده‌اند، پرداخته و نظريه ماه دوم زمين را منتشر كرده‌اند.

به گفته محققان، اگرچه اين قمرها كوچك هستند، اما مفاهيم علمي اين اكتشاف بسيار شگفت‌انگيزند.

دانشمندان در پژوهشي كه در سايت دانشگاه كورنل منتشر شده اعلام كردند كه در هر زمان حداقل يك قمر طبيعي با قطر يك متر به دور زمين مي‌چرخد و سيارك‌هايي با قطر چند متر نيز مانند ماه، يك قمر طبيعي براي زمين محسوب مي‌شوند.

در عين حال، اين گروه از دانشمندان باور دارند ماه دوم زمين پس از عبور از مداري عظيم به دور سياره به اعماق فضا پرتاب مي شود. اين نظريه توسط دانشمنداني كه آن را باور دارند در 20 دسامبر 2011 در نشريه ايكاروس منتشر شده است.

بر اساس اين نظريه صخره اي فضايي به وسعت دست كم يك متر همواره در مدار زمين در گردش است در حاليكه هميشه يك صخره ثابت نيست بلكه صخره هايي متغيير به صورت موقتي ماه دوم زمين را تشكيل مي دهند.

در مدلهاي علمي نظري، زماني كه اين سيارك ها در مسيرشان به سوي خورشيد در حال عبور از كنار زمين هستند گرانش زمين آنها را به خود جذب كرده و پيش از اينكه سيارك‌ها به مسير خود پرتاب شوند در حدود 9 ماه در مدار زمين به حركت خود در مدار ادامه مي دهند.

دانشمندان مي گويند به ديگر قمرهاي زمين نسبت به ماه توجه به شدت كمي مي شود در حالي كه اين قمرها واقعا وجود دارند.

به گفته محققان رصد خانه پاريس سياركهاي زيادي در سامانه خورشيدي ما وجود دارند و از اين رو احتمال جذب شدن يكي از آنها توسط نيروي جاذبه زمين وجود دارد. اين محققان در مقاله خود براي اولين بار مدل نظري و ابعاد قمرهاي موقتي زمين را ارائه كرده اند. در اين تحقيق اطلاعات مربوط به سياركي آورده شده است كه از سال 2006 به مدت يك سال در مدار زمين در حركت بوده است.

بر اساس گزارش بي بي سي، محققان احتمال مي دهند دليل رصد شدن اين سيارك بزرگتر بودن آن نسبت به ديگر سيارك‌هايي بوده كه در مدار زمين در حركت بوده اند. به طور كلي اين سيارك‌ها هرگز بزرگتر از يك متر نيستند از اين رو اگر از زمين دور باشند بسيار كم نور و اگر نزديك باشند بسيار سريعتر از آن هستند كه بتوان آنها را به راحتي رصد كرد.

اين محدوديت‌ها به آن معني است كه انسان نمي تواند به طور دقيق از وجود ماه دوم زمين آگاه شود. با اين همه راه اندازي تلسكوپ LSST در سال 2015 شيلي مي تواند تغييرات زيادي را در اين محدوديت به وجود آورد.

نظريه اي درباره گذشته قمرهاي زمين

پيش از اين مطالعه محققان دانشگاه كاليفرنيا اعلام كرده بودند سياره زمين زماني دو ماه داشته كه طي برخوردي كم سرعت كه چندين ساعت به طول انجاميده با يكديگر تركيب شده اند.

هر دو اين قمرها از بقاياي شبه سياره اي به اندازه مريخ بوده اند كه در دوران شكل گيري زمين با آن برخورد كرده اند. در حالي كه نظريه اي سنتي بيان مي كند كه ماه جوان هر نوع جرم و ذره ديگري را به فضاي ميان ستاره اي پرتاب مي كرده است، نظريه جديد بر اين اساس است كه يكي از اين اجرام نجات پيدا كرده و در نقطه گرانشي پايداري در سيستم زمين - ماه متوقف شده است.

بر اساس گزارش نيچر، محققان با شبيه سازي رايانه اي نشان دادند حالت كنوني ماه را مي توان به كمك برخورد قمر ديگري كه يك سوم جرم ماه كنوني و يا قطري برابر هزار كيلومتر داشته را توضيح داد.

احتمال مي رود چنين قمري در يك نقطه لاگرانژي به اندازه اي خود را حفظ كرده كه ماه به مرحله جامد شدن رسيده، اما لايه عناصر ماه هنوز در حالت مايع قرار داشته اند.

در اين ميان نيروهاي كششي زمين منجر به حركت دادن هر دو ماه شده و زماني كه هر دو ماه به يك سوم فاصله كنوني زمين تا ماه رسيده اند، گرانش خورشيد بر روي حركت‌هاي مداري آنها تاثير گذاشته و دو ماه با يكديگر برخورد كرده اند.